Tweede reisverslag

Hallo hallo!

Wederom welkom vanuit China, Chengdu. Deze keer is het aan mij (Jeroen) de eer om er iets moois van te brouwen en om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Daar kunnen de Chinezen ook wat van, maar dan op toiletten (wat voor dan ook) wel te verstaan. We hebben mogen genieten van de meest uiteenlopende toilettafferelen, van complete WC-zalen tot en met de meest gore openbare toiletten die je je kunt voorstellen, daarover later meer!

We zijn 24-8 vertrokken richting Songpan, bekend om de paardrijdmogelijkheden in een mooie bergomgeving. De bus vertrok alweer vroeg en we konden de bagage onderin de bus netjes kwijt. Omdat het regende dachten we slim te zijn door alvast in de bus op onze plaatsen te gaan zitten...Zo slim was dat niet aangezien de Chinezen het stinken uit de mond en andere openingen tot een nationale kunst hebben verheven. Na tien seconden stonden we dus in de regen buiten te wachten op het vertrek van de bus en ondertussen schietgebedjes doen dat het niet de hele weg (10u lang!) zo zou rieken. Gelukkig ging na het vertrek de airco lekker aan en konden we in ieder geval vrijuit ademhalen. Halverwege, de tweede stop, dacht Majorie slim te zijn door preventief een sanitair bezoekje te plegen en ging op zoek naar een WC. De WC bleek een gezellige WC-zaal te zijn...Majorie zag een een grote ruimte waar man en vrouw door elkaar op de hurken zaten om hun behoefte te doen. Hoewel het wel handig is om je aan je buuf of buur vast te houden als je je evenwicht verliest tijdens het toiletteren vond Majorie het wel best en besloot om het maar even op te houden tot de volgende stop of acceptabele WC. Dat bleek dus in het Ice Mountain hostel te zijn, 5 uur verderop...

De rit naar Songpan was een bijzondere, omdat de weg zich begaf tussen de meest schitterende beboste berghellingen, maar we ook middenin het aardbevingsgebied belandden. De busschauffeur trok zich er weinig van aan dat we werden geconfronteerd met mensen die hun huishouden (nog steeds!) bij elkaar aan het zoeken waren, stenen aan het sorteren waren en zaten te wachten tot er iemand van de overheid/buurt met het juiste materieel aan kwam rukken om het huis weder op te bouwen. Dit in schril contrast met de stad Chengdu waar de overheid er alles aan doet om de werkloosheid tegen te gaan. Er staat daar letterlijk om de tweehonderd meter een persoon in een oranje pakje de rijweg(!) te vegen of het verkeer te regelen. Het was erg frustrerend om te zien dat de mensen in het aardbevingsgebied niet geholpen konden worden, omdat de hulptroepen onderbezet zijn en in Chengdu het meest nutteloze werk wordt gebezigd...
De buschauffeur, als hiervoor genoemd, trok zich weinig aan van de mistroostigheid en scheurde keihard door over kuilen en gaten, langs andere vrachtwagens/vervoer op de weg, afgronden en toeterde minstens tien keer per minuut voor het gevaar(?) dat hij dacht te ontdekken binnen een straal van drie kilometer.

Uiteindelijk bleken we de weg van Chengdu naar Songpan keurig in tien uur te hebben volbracht en konden we van geluk spreken dat we niet een dag later waren gegaan, omdat de bus toen een vertraging van 5 uur had vanwege aardverschuivingen, nog steeds als gevolg van de aardbeving. In Songpan vonden we onderdak bij het Ice Mountain hostel, vernoemd naar de heilige berg in de buurt die je met mooi weer in de verte kon zien.
In de buurt van het hostel was Emma's Kitchen te vinden, gerund door een bijna ADHD-eigenaresse, waar we goede maaltijden konden nuttigen. Het bleek een begrip in de buurt, vanwege "The Western food we provide" zei Emma trots en het moet gezegd, we hebben er prima gegeten! Emma had alleen vergeten een toilet in haar pandje te laten plaatsen, dus, zei Emma met een big smile, moest ik voor een toiletbezoek even naar buiten, naar het openbare toilet. Eerst vroeg ik me nog af welke kant ik dan nog op moest, maar eenmaal buiten verraadde mijn neus de weg! De volgende keren gingen we dus eerst in het hostel naar het toilet voordat we gingen eten!

De volgende dag zijn we na het ontbijt op advies van Emma een wandeling over de bergrug aan de overkant gaan maken om boven de tempel te bezichtigen. We werden al gauw herinnerd aan Peru, waar we eerder te maken kregen met de hoogte en omdat Songpan op ongeveer 2500 meter ligt moesten we om de vijftig meter even op adem komen. De wandeling was erg mooi en boven aangekomen werden we heel vriendelijk uitgenodigd om bij een gezinnetje dat boven op de berg een huisje had een bakkie te komen doen. Aangezien we wel van een bakkie houden, dorst hadden en het gratis was maakten we dankbaar gebruik van het aanbod. Binnen kregen we een beker thee aangeboden, Yakboterthee.
Daar Yakboterthee beter bekend staat als Jak!boterthee keken we elkaar eerst goed aan en haalden we diep adem voordat we ons aan de eerste slok waagden...En dat hadden we beter niet kunnen doen, omdat de lucht die van het bakkie af kwam te vergelijken valt met de lucht die uit de mond van de gemiddelde Chinees komt en we kunnen julie vertellen: Dat is niet fris! Na een "gesprekje", drie slokjes voor Jeroen en een voor Majorie verlieten we dus al gauw weer het vertrek van de boerin met kinderen, bekeken we de gesloten(!) tempel boven op de berg en begonnen we aan de afdaling.
De volgende dag stonden we vroeg op om op de rug van een paard te klimmen en en te beginnen aan een bergtocht, dat waar Songpan bekend om staat. Ook die dag hadden we erg veel geluk met het weer (we waren door de zon van de vorige dag zelfs verbrand in de nek), want na een uurtje klimmen verdwenen de mist en wolken en konden we mooi uitkijken over de bergruggen. Aan het eind van de tour hebben we op authentieke wijze geluncht; de twee gidsen bereidden op een zelfgemaakt vuurtje een noedelsoepje en daarna gingen we terug naar het dorpje.

De volgende ochtend vertrok onze bus naar Jiuzhaigou en over de pracht van Jiuzhaigou kan ik heel kort zijn: de foto's kunnen niet weergeven wat de ogen waarnemen. Wat ongelooflijk mooi!
Het park bestaat uit drie "takken" die je goed kunt bereiken door de parkbus omhoog te nemen en dan terug naar beneden te lopen. Aan het einde van de eerste dag stapten we bij een Tibettaans dorpje (er zijn er ongeveer 6 in het park) uit de parkbus en werden direct gewenkt door een monnik die ons vroeg of we wilden overnachten in het park. We wisten van tevoren al dat dit mogelijk was, maar ook dat dit streng verboden is, aangezien het park dan voor dag twee weer inkomsten mist a €62,-. Stiekem liepen we achter de monnik aan die ons het hostel liet zien. Het bleek een hostel te zijn die gebouwd is op typisch Tibettaanse wijze, dus zo voelden we ons al met al toch nog een beetje in Tibet. De tweede dag in het park hebben we nog wat gelopen, ons opnieuw verwonderd over de pracht van het park en foto's gemaakt. Aan het eind van de tweede dag zijn we naar het dorpje Jiuzhaigou zelf gegaan waar we al een hostel hadden geregeld en zijn we na het mooie nieuws van het thuisfront aan de noedels met bier gegaan.

De terugreis van Jiuzhaigou kenmerkte zich door de landslide die plaats had gevonden op onze weg. We hebben een uur lang met open mond staan kijken naar het geweld van de natuur en de bulldozers (had echt iets voor Stijn geweest!). Uiteindelijk kwamen we nog mooi op tijd aan in Chendu en konden we weer genieten van de goede keuken van Sim's Guesthouse.

Zondag stond er op het programma om naar Leshan en Emei Shan te gaan. Leshan staat bekend om de grote Boeddha en Emei Shan vanwege de heilige berg, de mooie natuur en het schitterende uitzicht vanaf de top.
De busreis naar Leshan verliep uitstekend en aangekomen in Leshan waren we erg benieuwd naar de Boeddha, omdat we de dag ervoor een meisje in het hostel hadden ontmoet die laaiend enthousiast was over Leshan.
Eenmaal in het park konden we amper de weg vinden, omdat de wegwijzers elkaar behoorlijk tegenspraken. Uiteindelijk bleek dat we drie keer verkeerd waren gelopen, al zeker zes trappen onnodig hadden betreden en we nog eens drie kwartier moesten trappenlopen om bij de "echte" Boeddha te komen. Eenmaal aangekomen bij de Grote Boeddha bleek het uitzicht over de rivierdelta en de stad interessanter dan de Boeddha zelf... Gelukkig verliep het zoeken naar de uitgang hetzelfde als het zoeken naar de Echte Boeddha en kwamen we aardig gefrustreerd en hongerig beneden: Jeroen op zijn best! Na een redelijke maaltijd ging het dan wel weer en werden we verlekkerd met het aanbod om voor een redelijke prijs in een auto van de eigenaar van het eettentje naar Emei Shan gebracht te worden. Na een uur in de heerlijke airco stapten we uit bij de ingang van Mount Emei en konden we een busticket kopen om het park in te komen en eenmaal binnen liepen we in een uurtje naar het eerste klooster om te overnachten. Na een prima maaltijd en een dito nacht begonnen we de volgende ochtend aan een zware tocht: Tien uur trappen (op)lopen! Na ongeveer 6 uur lopen stopten we bij een klooster om even uit te rusten, te eten en te kunnen toiletteren. Toen Majorie naar buiten in het midden van het klooster liep schrok ze zich een hoedje toen ze een wild geblaas en gebonk hoorde. Toen ze omghoog keek bleek ze ingesloten te zijn door een troep apen die op het dak Majorie hadden omsingeld en een partij stonden te blazen waar je eng van werd. Heel voorzichtig wist Majorie zich een weg terug te banen naar de plek waar we hadden gegeten en meer mensen waren. Al met al bleven de apen nog tien minuten "hangen" voor ze weer verder trokken en kon Majorie eindelijk naar de WC.

Na in totaal 10 uur lopen, mooie vergezichten, schitterende natuur en angstaanjagende apentroepen kwamen we aan bij de plek die we in gedachten hadden om te verblijven voordat we de volgende dag naar de top zouden gaan.
Van tevoren hadden we er echter niet bij stilgestaan dat er op de berg geen pinautomaten zouden zijn...Met nog 200 yuan op zak kwamen we gelukkkig een Chinees stel tegen en samen gingen we naar een hotel om daar af te dingen op de prijs, omdat die voor onze kamer alleen al 200y bedroeg. Uiteindelijke kregen we de kamer voor 80y en nam het Chinese stel ons mee uit eten, bijzonder lief dus! Na het heerlijke eten vielen we uitgeput in slaap. De volgende ochtend gingen we met de kabelbaan omhoog en dat betekende twee dingen: Dat we niet nog eens twee uur trappen moesten lopen, maar ook dat we nog maar 20y over hadden. Als toetje op de taart bleek dat we het geld voor de kabelbaan beter in onze zak hadden kunnen houden, want de top van de berg bleek gehuld in een dikke mist...Vanaf de top moesten we naar beneden lopen en bij het eerste busstation bleek dat de 10 uur trappenlopen van de dag ervoor aardig aardig zijn tol begon te eisen bij mij en zijn we uiteindelijk op de pof met de bus naar beneden gegaan en hebben we daar een hostel genomen.

Op drie september gingen we met de bus weer terug naar Chendu. De buschauffeur moest gedacht hebben dat iedereen het in de bus vast wel leuk zou vinden als we een "alternatieve" route zouden nemen, oftewel een route met de eerste 20 kilometer alleen maar hobbels en gaten in de weg. Gelukkig konden we ons vergapen aan de bedrijvigheid van alle Chinezen buiten op straat. Ze hebben ook de gewoonte om hun T-shirt om te slaan en te klemmen onder hun oksels, zodat ze wat af kunnen koelen...Het is iedere keer weer een bijzonder gezicht om een Chinees met een peuk in de mond, handen in de zij en een blote buik aan de kant van de weg te zien staan. Verder valt ook op dat de Chinezen werkelijk overal "schijt aan hebben"; ze rochelen te pas en te onpas, laten hun kinderen op straat poepen en plassen, roken zich een ongeluk en vragen doodleuk aan Westerlingen als ons om even te blijven staan zodat het hele gezin een voor een met je op de foto kan. Een raar stel hoor, die Chinezen, maar gelukkig ook vaak erg behulpzaam!

Ons rest nu nog drie rustdagen in Chengdu, de verjaardag van Majorie en dan de vlucht naar Kathmandu op zes september.


Liefs, iedereen de Chinese groetjes en tot het volgende reisverslag!


Majorie en Jeroen