reisverslag 5

REISVERSLAG 5

Lieve allemaal,

Het is al weer even geleden dat jullie wat van ons hebben gehoord. Dus hoog tijd om jullie weer te vertellen wat voor waanzinnig, prachtig, mooi land Nepal is. De afgelopen 3 weken hebben we allebei op onze eigen manier beleefd. Vandaar dat we allebei wat hebben geschreven voor het verslag. Voor de mensen die het misschien vergeten waren: we waren namelijk 3 weken lang van elkaar gescheiden. Jeroen heeft de Everesttrek gedaan en Majorie is in Pokhara gebleven.

We beginnen in Pokhara. Bijna 3 weken lang had ik een mooi plekje gevonden om te verblijven. Ik heb me verbaasd over het land, de schoonheid, de mensen, de natuur en noem maar op. Het was genieten en ik kan zeggen dat Pokhara en omgeving een speciaal plekje in mn hart heeft gekregen.
Nadat Jeroen vertrokken was moest ik natuurlijk wel even wennen aan het alleen zijn. Al gauw had ik overdag een lekker ritme te pakken maar ik vond het vooral in de ochtend en avond wel erg stil. Echt alleen was ik niet. Iedereen in de buurt van het hotel vroeg al gauw waar Jeroen was en toen ik vertelde dat hij een trek aan het doen was en dat ik zou blijven hebben ze me goed in de gaten gehouden. Wat dus inhield dat ik elke 10 meter wel even stilstond om met buurman/buurvrouw een praatje te maken. De sociale controle was dus groot, maar het gaf me wel een gevoel van veiligheid. En het voelde als thuiskomen wanneer ik aan het eind van de dag weer richting mn eigen kamertje ging.
Pokhara is weliswaar een toeristisch maar gemoedelijk stadje gelegen aan een prachtig meer, omringd met prachtige groene rijstvelden en bergen. Als het in de ochtend helder genoeg was kon je de waanzinnige sneeuwtoppen van het Himalayagebergte zien. PRACHTIG! Het verkeer op straat bestond voornamelijk uit taxietjes die overal heen scheurden, motors, fietsers, buffels en yaks. Helaas waren er ook ontzettend veel straathonden die overal aan het bedelen waren. Waar ik me o.a. over heb verbaasd waren de motors. Hele gezinnen zaten vaak op 1 motor. Een vader, een moeder en 2 kinderen. En frappant was helemaal dat alleen de bestuurder een helm op had. Zelfs de kinderen niet....... Of wanneer een vrouw alleen achterop zat dan zat ze vaak in dameszit. Heel raar om te zien. En omdat je ergens wat langer verblijft probeer je je aan die cultuur aan te passen. Dus ook ik probeerde erop te letten dat ik niet met blote schouders over straat ging of in een korte broek. Het was daarom voor mij des te vreemd dat het dan wel de gewoonste zaak van de wereld is om op elke hoek van de straat je borst tevoorschijn te halen om je kind van 3 eraan te laten lurken..... En laat ik het maar niet hebben over de traditioneel geklede vrouwen die hun uitgelubberde buik laten zien...... Een totaal andere wereld dus. Minimaal 1 keer per dag ging voor zeker 2 uur de electriciteit overal uit. Dus geen licht. Wat dan wel weer een soort van gezellig was omdat je dan overal kaarsjes zag staan. Weliswaar voor de kleine restaurants een ramp want ook de koelkast en vriezer gingen dus uit. Maar goed, op een gegeven moment weet je dat en zorg je dus dat je niet gaat douchen als het bijna tijd is voor de shutdown, om zomaar iets te zeggen.....ahum.
Maar goed, genoeg dus om te zien en om van te genieten. En als echte Hollandse had ik voor die 3 weken ook een stoere mountainbike gehuurd. Dat ging natuurlijk allemaal niet vanzelf, en ik heb hem ook nog een keer om moeten ruilen maar het was lekker om weer te fietsen. Het was wel even wennen omdat ze hier links rijden maar na een paar dagen was het alsof ik nooit anders had gedaan. De verkeersregels waren wel wat lastiger. Ik weet nu nog steeds niet zeker of ik ze echt goed begrepen heb. Ik weet in ieder geval dat je op de fiets weinig voorrang krijgt. Andere auto's, motors, bussen en vrachtwagens hebben altijd voorrang. Het is eigenlijk te bepalen aan de grote van je vervoersmiddel op een uitzondering na. Een yak of een buffel heeft op alles voorrang. Er worden halsbrekende toeren uitgehaald om dat voor elkaar te krijgen en het mooie is ook nog dat zo'n buffel dan arrogant om kijkt waar alle herrie nou vandaan komt. Op een dag wilde ik op de fiets naar twee meren gaan die zo 10 km verderop lagen. In het hotel vroeg ik om de weg waarop heel behulpzaam werd gezegd dat de meren wel erg ver waren en dat ik beter met de bus kon gaan. Maar, zei ik het is 10 km, nou dat vonden ze dus te ver. Maar, zei ik lachend ik kom uit Holland dus dat komt best goed. En uiteindelijk ben ik er ook gekomen. Het ging natuurlijk niet vanzelf, en het was een avontuur op zich omdat ik over de snelweg moest. Verder staan er erg weinig borden aangegeven, ging ik bergafwaards wat betekende dat ik al 20 km had gefietst. En dus mooi te ver. Dus kon ik weer 10 km terug omhoog ploeteren. Maar de meren waren mooi en het was het dus zeker waard.
En al gauw had ik een goed dagritme gevonden en vlogen de dagen voorbij. Om 7.00 in de ochtend zat ik al op mn fietsie naar het klooster voor yogales van 7.30 tot 9.00. Daarna ging ik lekker op mn gemak bij de buurman ontbijten. Heerlijk met yoghurt, muesli en vers fruit. Dan had ik een paar uur voor mezelf die ik vulde met lezen, wandelen, fietsen. Na de lunch ging ik naar een kindertehuis in de buurt. Daar bleef ik dan een paar uur om te helpen. Daarna lekker douchen en avondeten. Ik had een leuk, klein en gemoedelijk familierestaurantje gevonden waar ik eigenlijk elke avond ben wezen eten. Ook daar werd weer goed voor me gezorgd en bezorgd gevraagd of het wel goed met me ging als ik het enorme bord vol met eten niet had opgegeten.
Het kindertehuis was wel een verhaal appart. Het was een kindertehuis voor weeskinderen maar ook voor kinderen uit arme families. De jongste was 2 en de oudste 17. Toen ik kwam was het het einde van een groot festival. Tijdens mijn eerste kennismaking viel ik met mn neus in de boter en ook ik moest meedoen met de ceremonie wat betekende dat ik 2 keer werd gezegd en dat er rode rijst op mn voorhoofd werd geplakt(tika). Een beetje ongemakkelijk voelde ik me wel want als geschenk kreeg je er ook nog geld bij. Maar ik voelde me wel bevoorrecht en speciaal dat ik erbij mocht zijn. De kinderen hadden een maand vakantie dus was ik een welkome onderbreking van de dagelijkse beslommeringen in het huis. Ik heb me wel verbaasd over dat de kinderen zo onafhankelijk en zelfstandig zijn. Zelfs de kleintjes. Iedereen zorgt voor elkaar en iedereen houdt elkaar ook goed in de gaten. De eerste paar dagen voelde ik me ook eigenlijk overbodig en het duurde even voordat ik mijn draai gevonden had. Meestal bleef ik zo'n 3 tot 4 uur. Meestal speelde ik wat spelletjes, hielp met de was, hielp met groenten snijden voor het avondeten. Sommige kinderen vroegen om hulp bij hun huiswerk of wilde gewoon even kletsen. Heb ook nog een keer een middag getut met de meiden. Ik had nagellak meegenomen en dat was voor jong en oud een succes. Zelfs de jongens wilde ook wel. We hebben nog een keer ouderwets snoeppie gehapt wat super leuk was. Als ik met de lunch er was kon ik mee eten met de pot. Dal Bhaat wat bestaat uit rijst, groente, en een soort sausje dat je over de rijst doet. Het eten was altijd spectaculair want dat doen ze met hun hand. Met hun rechterhand wel te verstaan en ik kan je vertellen dat dat nog best vies tegenvalt. Maar ik word er steeds beter in. Een hele ervaring op zich dus!
Ook heb ik nog een 3 daagse cursus meditatie en Boeddhaleer gedaan in het klooster. Ook dat was een heel bijzondere ervaring. Ik vond het machtig interessant en het heeft me flink aan het denken gezet. We hadden een leuke groep van 7 mensen. Het meditatiegedeelte viel me zwaar. Ik vond het moeilijk me op 1 iets te concentreren en ik kan je vertellen dat ik nog nooit zo heb zitten zweten door stil te zitten. Maar oefening kweekt kunst en gelukkig zat er wel vooruitgang in. In de avond na onze laatste meditatie ging het stilteverbod in. Dus mocht je met niemand praten en was je dus overgeleverd aan je eigen stille gedachten. Het dagprogramma zag er als volgt uit: meditatie, yoga, ontbijt, teaching, lunch, discussiegroep, teaching, meditatie, avondeten, meditatie. Best heel pittig zoals je je kunt voorstellen. Maar het was zeker de moeite waard.
Je zult begrijpen dat de dagen voorbij vlogen. Helemaal toen ik ook nog besloten had om eerder uit Pokhara weg te gaan om naar Lumbini te gaan. De geboorteplaats van Boeddha. De busreis er naar toe van zo'n 10 uur was een ramp. Daar aangekomen was het bloedheet en er vlogen triljoenen muggen me tegemoet. Dat was dus het welkomstcommitee. Lumbini zelf stelt niet zo veel voor. Het is eigenlijk een straat met wat hostels aan het begin. Verderop de lemen huisjes van de bevolking. Na een waardeloze, slapeloze nacht ben ik de tempel in geweest waar dan de steen bewaard werd waar de Boeddha op is geboren. De rest van de omgeving is heilig verklaard en het is prachtig om er rond te dwalen. Om de zoveel meter is er wel een tempel uit de grond gestampt om op die manier zo dicht mogelijk bij de basis te zijn. Ik vond het een bijzondere plek en zeker een waardeloze busreis waard. Ondanks dat was ik de warmte en de muggen wel zat en had ik zin om m'n Lieffie te zien. Dus besloot ik een dag eerder naar Kathmandu te gaan zodat ik hem de volgende dag op het vliegveld kon verrassen. Na ruim 4 uur wachten op het vliegveld was de verrassing gelukkig groot.....
Nu zijn we weer samen en het is HEERLIJK! We hebben elkaar zoveel te vertellen. We zijn nu al weer 2 volle dagen in Kathmandu en al weer het nodige gezien en meegemaakt. Gisteren zijn we naar Pashupatinath en Bodnath geweest. Het eerste was heeeeel indrukwekkend. Dat waren namelijk openbare lijkverbrandingen aan de rand van de rivier (zie foto's). In Bodnath staat een enorme Stupa waar monniken omheen lopen om te bidden. Tevens is dit ook een sociaal gebeuren. Vandaag zijn we bij de abassade van India geweest om het visum aan te vragen. Volgende week kunnen we het ophalen. Morgen gaan we nog naar het Chitwan National Park. Dat moet ook heel indrukwekkend zijn.

Zoals beloofd ook nog een bijdrage van Jeroen over zijn ervaringen van de Everesttrek:

Daar was dan het afscheid in Pokhara op acht oktober
Acht uur alleen terug in een bus is dan wel wat sober
In Kathmandu begonnen met de voorbereidingen
Een hotelkamer met kakkerlakken en mensen die luid zingen
De elfde oktober met de bus naar het eerste gehucht
Met een stinkende en slapende gids regelmatig op mijn schouder heb ik veel gezucht
Vanaf toen was het elke dag ongeveer zeven uur wandelen
En heb ik mijn gids regelmatig op zijn 'speciaal onderwijs' moeten behandelen
Gelukkig waren de mensen gezellig en de omgeving mooi
Zodat ik optimaal kon genieten van al dat geglooi
Na de negende dag kwam ik boven de vierduizend meter
En werd het uitzicht elke dag beter en beter
De mooiste dag was naar het zesde meer
Toen wist ik zeker: terugkomen doe ik ooit nog een keer
De bergen magistraal en de natuur ongekend
Aan die schoonheid raak ik nooit gewend
En wat hoorde ik eenmaal terug op het vliegveld in Kathmandu?
"Hey, Boeffie!" Juist: Ik kon eindelijk weer naar Majorie toe!

Groetjes en liefs uit Kathmandu en tot reisverslag zes!

Dikke kus,

Majorie en Jeroen